photo Emy Giannou
Όμορφη μου Ζάκυνθος καλώς σε βρήκα και σε ευχαριστώ που με περίμενες.
Σήμερα ήρθαν οι κούτες μου από το Βερολίνο.
Μέχρι τώρα έιχα απλά μετακομίσει στη Ζάκυνθο.
Τώρα θα ανοίξω τις κούτες - που κάθονται στη γωνία του σαλονιού μου και μου κάνουν τεμενέδες
να τις ανοίξω - και φοβάμαι .
Από μέσα τους θα βγουν σαν παιχνίδι με ελατήριο κλόουν, σαν ταψί με κρεας στο φούρνο με πατάτες που πρωτόανοίγεις όλες μου οι στιγμές, όλος ο αέρας, οι αναπνοές, το μαλακτικό ρούχων, το αλάτι για να μη κάνει πάγο το χιόνι του Βερολίνου.
Τα πράγματα που μας κάνουν τη ζωή μας πιό όμορφη είναι
αντικείμενα ή άνθρωποι και είναι πάντα ανάλογα των στιγμών
μέσα στις συνιστώσες των χρόνων.
Όσες φορές έχω χάσει ένα αντικείμενο, εκείνη τη στιγμή τρελενόμουν και έκανα
τα πάντα να το βρω ή να το επαναφέρω. Μέχρι και τη ψυχή μου ήμουν έτοιμη να πουλήσω.
Αλλά άμα με ρωτήσεις τώρα τι αντικείμενα δηλαδή ?Δε θα μπορέσω να σου απαντήσω.
Τα έχω ξεχάσει ήδη.
Έχω ξεχάσει μέχρι και τον πόνο από το καρφί που μου μπήκε μία Κυριακή του Πάσχα στο περιβόλι μας στη Ζάκυνθο.
Ανατρίχιασες ?
Γιατι ?
Θυμάσαι τότε που είχες πέσει από τη καρέκλα στην πέμπτη δημοτικού και έκλαιγες απεγνωσμένα για μισή ώρα ?
Όχι?
Μήπως θυμάσαι όμως εκείνη την απαξιωτική ματιά της Μαιρούλας ή του Θανασάκη?
O πόνος που μου έχει προκαλέσει ένας άνθρωπος είναι το ίδιο μεγάλος, λιγότερο ανατριχιαστικός και κρατάει στον χρόνο.
Η αγάπη όμως είναι το δυνατότερο αναλγητικό και το πιο αποτελεσματικό.
Όσες φορές έχω χάσει από τη ζωή μου έναν άνθρωπο όμως δε το έχω ξεχάσει ακόμα.
Και άμα με βάλεις να σου πω ποιούς θα στους πω όλους.
Μπορώ να αγαπώ για πάντα έναν άνθρωπο που ήρθε στη ζωή μου για πολύ λίγο και έφυγε βιαστικά ή απλά εγώ πήγαινα κάπου αλλού. Έστω και αν συναντηθήκαμε για μία στιγμή στα περαστά, έστω και αν διασταυρώθηκαν οι ματιές μας για ένα κλάσμα της αιωνιότητας.
Comments
Post a Comment